Zo lang ik al kan schrijven, en dat was al vroeg, schreef ik brieven. Aan mijn ouders, onder hun kussen, die allemaal bewaard zijn gebleven. Aan puberpenvriendinnen – dat doen die meiden nu via Snap, Insta en TikTok. Ik schreef brieven aan gelieven, en soms bewaarde ik daar een kopie van, als het goed was gelukt, of als het een spannende brief was. Aan mijn kinderen, bemoedigende kattebelletjes in hun broodtrommel. Aan oude tantes en aan vriendinnen, die brieven zijn blijven schrijven.

Ik houd van post. Omdat je het kan lezen op een moment waarop je daar tijd en aandacht voor hebt. Omdat je het kunt herlezen, steeds opnieuw, totdat je echt kunt voelen wat er staat. Omdat het het handschrift van de afzender heeft, net zo persoonlijk als een vingerafdruk en net zo veelzeggend als zijn of haar stemgeluid, net zo veelbetekenend als zijn of haar gezichtsuitdrukking. O, hoe heerlijk om nog steeds mijn naam te zien in het handschrift van familieleden die er niet meer zijn. Omdat het aandacht in een envelop is: aandacht die ik jou nu schenk en die jij later ervaart. Ik houd ook van die vertraging. Wat ik vandaag schrijf, wordt op zijn vroegst morgen pas gelezen en pas na overmorgen krijg ik daar antwoord op. Dat geeft tijd om te laten bezinken, voor het formuleren van gedachten, voor het vormen van een mooie zin. 

Ik houd van het schrijven en van het lezen. Van het versturen en het ontvangen. Van een dikke envelop tot een simpel kaartje, van dichtbij en veraf. Ik houd van het handschrift, het papier en de postzegels. 

Maar met de jaren is post bijna een antiek verschijnsel geworden. Postzegels zijn nauwelijks meer te betalen, van het schrijven van een brief krijg je kramp en een apje is veel sneller bij de ontvanger. En daarmee gaat ook veel verloren.

Lees dit maar eens. Uit onderzoek blijkt dat briefjes suïcide kunnen voorkomen. Omdat het een tastbaar blijk is van genegenheid. Iets wat je kunt vasthouden. Een apje is dat niet: “Niet zeggen, maar laten zien. Het zijn alleen de kosten van een kaartje en een postzegel.” Post is een knuffel in een envelop. En omdat je per dag 11 knuffels nodig hebt om gezond te blijven, adviseer ik je nu een pen en een papiertje te pakken en een briefje te schrijven aan iemand die het nodig heeft. Een postzegel kopen hoeft niet. Dat kan tegenwoordig met een code. Hoewel een mooie postzegel natuurlijk wel de kroon op je handwerk is. Wie weet krijg je dan ook post terug. 

Stuur mij een bericht als je mijn postadres niet hebt. Schrijf in je brief wat je kwijt wil. Wat je verlangen is of je frustratie, wat je meemaakte of waar je van droomt, hoe het met je gaat of over je vakantie. Ik schrijf je terug. 

Foto gemaakt in Beeld en Geluid, Den Haag, voorheen COMM, Museum voor Communicatie, Postmuseum, PTT-museum.